Manchester

Maanden had ze er naar uit gekeken: het concert van haar grote idool Ariane Grande. De datum 22 mei stond rood omcirkeld in de agenda. Dagen telde ze af.
En eindelijk is het dan zover: het concert is geweldig. Ze geniet met volle teugen. Op het moment dat de laatste tonen klinken is daar die klap. Een klap die het einde van haar leven zal betekenen. Het laatste wat ze hoorde was de stem van haar grote heldin…Ze sterft in het ziekenhuis, haar moeder naast haar bed…( RIP Georgina Callander, 18, het eerste geïdentificeerde slachtoffer )

Al jaren horen aanslagen bij het leven. Niet alleen in het Midden Oosten, maar ook hier in Europa. De steden staan in ons collectieve geheugen gegrifd.
En daar is gisteren Manchester bij gekomen. Weer een afschuwelijke terreurdaad. Met dit keer het verschil dat veel van de slachtoffers tieners zijn. Jonge mensen die aan het genieten waren van hun favoriete muziek. Sommigen met ouders, maar veel ook zonder ouders. Ouders die buiten de zaal op hun kinderen stonden te wachten. Kinderen die nu misschien nooit meer thuis zullen komen. Kinderen die vermist zijn. Dood…
Elk slachtoffer van een terreurdaad, waar ter wereld dan ook, is er 1 te veel, laat dat heel duidelijk zijn.
Maar tieners. Mensen met nog een heel leven voor zich.
De aanslagen blijven mij raken, ik weiger het als normaal te beschouwen. Al treedt er misschien, hoe erg ook, een soort gewenning op.
Maar nu…fokking tieners…nee, daar kan ik met mijn verstand niet bij. Dat kan ik niet begrijpen. Dat wil ik niet begrijpen…